روزه ابعاد گوناگونى دارد و آثار فراوانى از نظر مادى و معنوى در وجود انسان مى گذارد که از همه مهم تر «بعد اخلاقى و فلسفه تربیتى» آن است. 

نکوهش شکمبارگی
ماه مبارک رمضان فرصت مناسبی است برای پی بردن به اسرار عالم، باید به همان مقدار غذایی که نیروی انسان را تأمین کند بسنده کرد، هیچ کس با پر خوری به جایی نمی رسد، در تعبیرات اخلاقی اسلام آمده است که: « مَا مَلأ آدَمِیٌّ وِعَاءً شَرَّا مِنْ بَطْنِهِ » ( بحارالانوار، ج63، ص330 ): انسان هیچ ظرفی را به بدی شکم پر نکرده است، شکم که پر شد راه فهم مسدود می شود، انسان پر خور هرگز چیز فهم نیست و هرگز به اسرار و باطن عالم پی نخواهد برد. شکمبارگی، بی ارادگی و خمودی می آورد و رعایت اعتدال در خوردن، سلامتی ، طول عمر و نورانیت دل می بخشد.( حکمت عبادات، آیت الله جوادی آملی، 127 )